کد مطلب:43306 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:273

گنجینه پرسمان » خانواده و زندگي

نامادري ام برخورد مناسبي بامن و برادرانم ندارد. از ناسزا گفتن به ما و مادر مرحوممان ابايي ندارد و به طور كل اخلاقي تند دارد. لطفاً بگوييد چگونه بايد با او برخورد كنم؟

برخورد آدم ها با يكديگر حاصل ارزيابي اي است كه آنها از هم دارند. وقتي كسي را محترم مي پنداريم، برايش احترام قائل مي شويم و اگر كسي را مزاحم ارزيابي كنيم، از سر بازش ميكنيم واگر دشمن بنگاريم، با او به جنگ و دعوا بر مي خيزيم. اين يك قانون كلي است كه در همة ما حكمفرما است.

اين كه در مورد ديگران چه فكر مي كنيم، شايد خيلي مهم نباشد، ولي اين مسئله مهم است كه اوّلاً چرا در مورد ديگران طور خاصي فكر ميكنيم (و آنها در مورد ما) و ثانياً اين كه اين فكر چقدر با حقيقت هماهنگي و مطابقت دارد؟

به طور كلي دربارة روابط انسان ها با هم، چرايي و چگونگي آن نمي توان به سادگي و آساني سخن گفت. حتي نمي توان روي اعمال آدم ها به آساني ارزش گذاشت و آن را خوب يا بد شمرد. در مورد رفتار هاي نامادري شما هم به آساني سخن گفتن كار خطايي است و از سوي ما به واسطة اين كه هيچ اطلاعي از وضع خانوادگي خود را منعكس نكرده ايد خطارتر. همين قدر مي توانيم بگوييم كه فحش و ناسزا و بددهني كار شايسته اي نيست و از اين رهگذر حركت نامادري شما حركت ناپسندي است.

اما در مورد اين كه چه مي توانيد در اين راه انجام دهيد، توصيه ميكنيم نكات زيرا را به ياد داشته باشيد:

1ـ انسان ها بنده محبت اند. هيچ انساني نيست كه محبت واقعي را درك نكند و از آن تأثير نپذيرد. از محبت، تلخ ها شيرين ميشود. بنابراين سعي كنيد با محبت و احترام به ايشان، رابطه اي خوب و انساني ميان خود برقرار كنيد. اين كار به نفع شما است، زيرا كم كم شما را از حيطه بي احترامي ها بيرون مي آورد و در درون خود از برخورد خوب راضي هستيد و در واقع به صفاي دروني شما كمك ميكند.

از طرف ديگر با احترام كردن و محبت به او، وي را وادار مي كنيد كه با شما مهربانانه و محترمانه رفتار كند. در هر حال اگر نتيجه دوم به دست نيامد، حداقل به وظيفة انساني و شرعي خود در مقابل بزرگ تر عمل كرده ايد و مورد توجه خداوند قرار خواهيد گرفت. صبور بودن در مقابل ناسزاهاي ديگران و جواب بدي را به بدي ندادن به خصوص در مورد كسي كه به جاي مادر انسان و بزرگتر از او است، اخلاق و رفتار بسيار شايستهاي است كه صاحب آن از لطف الهي محروم نمي ماند.

2ـ گذشت را ياد بگيريد. فراموش نكنيد كه انسان ها ذاتاً بد نيستند. اغلب عجز انسان ها از خوبي كردن است كه بدي هاي آنها را مي سازد و شكل ميدهد. ناتوانيها، ناراحتي ها، بيماري هاي جسمي و روحي، فشارهاي اقتصادي، فرهنگي، اجتماعي و ... همه سبب ميشوند كه انسان كنترل خود را از دست بدهد و كارهايي كاملاً ناهنجار از خود بروز دهد. نمونه اين رفتارها ناسزاها، دعواهاي خانوادگي، برخوردهاي فيزيكي، گريه هاي گاه و بيگاه، خود زني هاي مرسوم زنانه، ناله و نفرينها و چيزهايي از اين دست است. در اين موارد سعي كنيد با درك موقعيت طرف مقابلتان و ناراحتي هايي كه سبب ميشود او از خوبي كردن به بدي كردن كشيده شود، و دادن اندكي حق به او، هم به كمكش بشتابيد تا بتواند آرامش پيدا كند و هم از بدي هايش چشم پوشي كنيد.

3ـ زن ها در خانواده هاي ايراني نوعاً خسته اند. سر و كله زدن با بچه و شوهر و حجم فراوان كارهاي منزل كافي است تا هر انساني را درمانده كند. سعي كنيد به اتفاق ساير برادرانتان هر طور شده از درد سرهاي او بكاهيد. اگر احياناً پدر شما در اين مورد بي توجه است، با احترام با ايشان گفتگو كنيد و سعي نماييد زندگي را با همفكري و همكاري خود سالم و شيرين سازيد.

4ـ سخن گفتن آغاز ارتباطات عميق بشري است. در مورد سخن گفتن بد نيست اندكي در قرآن تأمل كنيم، زيرا در قرآن شش بار كلمة قول با صفات متفاوت آمده است:

الف ـ قولاً معروفا (احزاب آية 32، نساء آية 8 و 5 بقره آية 235).

ب ـ قولاً سديداً (نساء آية 9، احزاب آية70).

ج ـ قولاً بليغاً (نساء آية 63).

دـ قولاً ليّناً (طه آية 44).

هـ ـ قولاً ميسوراً (اسراء آية 28).

وـ قولاً كريماً (اسراء آية 23).

كه هر يك مربوط به گروهي است كه آخرين آن مربوط به پدر و مادر است. اميدواريم اين مطالب مورد استفاده شما قرار گرفته باشد. در انتظار نامه ديگري از شما هستيم.





.